Een meanderende levensloop, tussen leerlingen en glimlichten.
Huib Minderhoud is geboren in Kerkwijk (Gelderland) in de Bommelerwaard. Zijn vader was schoolmeester en volgens eigen zeggen “dus een zwerver”. Huib is opgegroeid in Hendrik Ido Ambacht, Oostendam (gemeente Ridderkerk). In deze plaats werd zijn vader Hoofd van de school, de appel viel dus niet ver van de boom. De jongensjaren werden hier van zijn zevende tot en met zijn 24e doorgebracht. Daarna ging hij trouwen.
Huib kwam uit een orthodox Hervormd gezin. Vader zal altijd in de kerkenraad en vader zat ook altijd in de politiek en was een ouderwetse bovenmeester met veel contacten met de ouders en was dus vaak op pad. De opvoeding kwam dus grotendeels neer op moeder.
Huib Minderhoud met zijn zusje Adriaantje Elise in de schoolbanken.
De politieke lijn was in het verleden CHU, Christelijke Historisch Unie, later CDA. Sinds kort is Huib overgestapt naar de Liberale hoek, verklaarbaar omdat de CHU toch wel de “baronnenpartij” was. De belangrijkste reden van zijn stemgedrag was de vrije meningsuiting en stemgedrag. Minderhoud heeft enige tijd voor de CHU in de gemeenteraad van Coevorden gezeten.
In een gezin met drie kinderen was Huib de oudste. De andere kinderen waren een zusje dat geemigreerd is naar Canada en een broer, die, hoe is het mogelijk, ook hoofd van de school geworden. De broer is later Inspecteur van de lagere school geworden en inmiddels gepensioneerd.
Door zijn leeftijd, Huib was acht jaar toen de oorlog begon, heeft hij zich alles van de oorlog kunnen herinneren. Hij vertelde op school ook heel vaak dat hij ontzettend dankbaar is dat hij op deze leeftijd de oorlog heeft mee mogen maken. Huib zag de parachutisten neerdalen en er werd zwaar gevochten rondom Rotterdam, in Alblasserdam zaten de Nederlanders.In Rijsoord werd de capitulatie getekend.
In de voortuin viel een granaat, waardoor de ruiten sneuvelden, de familie Minderhoud moest het huis uit en ging bij familie, een oom, in een boerderij logeren.
Na de capitulatie kwamen de Duitsers, een hele compagnie werd gelegerd in de boerderij van zijn oom in Hendrik Ido Ambacht. Die militairen zaten allemaal aardappelen te schillen, een geweldig dikke kok kwam langs en ze kregen ieder een rauw ei, ze prikten er een gat in en slurpten de inhoud naar binnen.De Duitsers hadden ook snoepjes, maar vader stuurde ons al gauw mokkend weg. Uiteindelijk was het de vijand!
Al gauw waren de ruiten van het huis gerepareerd, de school ging weer draaien en zijn wij teruggegaan naar de ouderlijke woning en brak er een redelijk rustige periode aan.
Zijn vader was een geweldige werkman, hij huurde aardappelland en slachtte zelfs clandestien een schaap waarmee hij tijdens het “sperruur” mee thuis kwam om deze vervolgens in stukken te hakken en in de Keulse pot te conserveren. Een stuk vlees, een schep zout, een stuk vlees, een schep zout en zo werd het schaap bewaard om gegeten te kunnen worden. Het gezin had ook andere groenten en in de latere jaren kwamen de hongerlijders ook naar het gezin Minderhoud om mee te eten.
Aan het eind van de oorlog werd de school gevorderd, er was al een tekort aan kolen, een hele compagnie Duitse militairen lag op stro in de school. Vader Minderhoud zat toch wel in de rats met die Duitsers, de familie had namelijk wel 24 konijnen, waarvan er 1 in de 14 dagen geslacht werd en hij was bang dat de Duitsers tijdens “Weihnachten” er met de konijnen vandoor zou gaan. Vader hield daarom de wacht bij de konijnen.
Een litteken dat nu nog zichtbaar is, doet hem nog steeds denken aan het dagelijks met de sikkel maaien van het gras voor de konijnen, iedere dag een jutezak vol. Vader bracht Trouw en Vrij Nederland rond in de buurt tijdens de oorlog, daar bleef het qua heldendaden dan ook bij. Hij zat niet bij de ondergrondse of een verzetsgroep. Tijdens Dolle Dinsdag hees hij voor de school de Nederlandse Vlag in top, waarop de politie commandeerde dat de vlag onmiddellijk gestreken moest worden want Nederland was nog steeds niet vrij.
Huib Minderhoud,midden, tweede van rechts, als stuurman.
Na de oorlog ging Huib op 13 jarige leeftijd naar de MULO en in zijn vrije tijd was hij zeeverkenner bij de padvinderij. De zeeverkenners hadden boten en ze gingen varen in de Biesbosch, ze hadden zelfs een “eigen eiland” waarop gekampeerd werd. De zeeverkenners lagen bij een grote scheepssloperij, Frank Rijsdijk, zelfs vliegkampschepen werden daar gesloopt en natuurlijk werden er hier de oude boten voor een habbekrats aan de zeeverkenners verkocht. Het was een geweldige tijd, waarin in het zuivere water met andere groepen padvinders allerlei spelen uitgevoerd werden.
Huib ging naar de christelijke MULO in Alblasserdam en daarna naar de kweekschool in Dordrecht. Hij wist op de MULO eigenlijk nog niet dat hij het onderwijs in zou gaan. In de MULO tijd, kort na de oorlog, was het eigenlijk een losgeslagen toestand, Huib had een gasmasker en een Duitse dolk en speelde soldaatje met zijn vrienden, terwijl vader dacht hij druk aan het leren was. Huib was in die tijd een “flierefluiter” en liet zich regelmatig langs de regenpijp naar beneden zaken om te spelen. Vader had lange tijd niet in de gaten omdat hij het veel te druk had bij de Binnenlandse Strijdkrachten om de administratie op orde te houden.
Huib Minderhoud,staand, met zijn familie voor hun woning.
Door deze toestanden is Huib in de eerste klas van de MULO blijven zitten. Toen “Pa” erachter kwam, was hij woest en iedere morgen om zes uur werd de lesstof doorgenomen! Na de MULO werd dus gekozen voor de kweekschool, omdat Huib eigenlijk niet wist wat hij wilde worden en na de kweekschool kon je altijd nog kijken wat je wilde gaan doen, had vader gezegd.
Met een groep van 20 jongens trokken ze iedere dag naar Dordrecht. Zijn favoriete vakken waren geschiedenis en aardrijkskunde. Met name geschiedenis en kerk-geschiedenis boeide en boeit hem nog steeds. Hoe hebben mensen geleefd, hoe zijn wij geworden zoals wij nu zijn intrigeert hem nog steeds en het duiken in archieven is voor hem een geweldige passie.
Op school had Huib een verschrikkelijke hekel aan wiskunde en rekenkunde, hij is op het nippertje geslaagd! Door op deze vakken een vier te halen zou hij bijna geen diploma krijgen. Om de akte te kunnen halen, moest Huib eerst gaan “kweken”, dit gebeurde op een volksschool in de museumstraat in Dordrecht. Een school aan de rand van de samenleving waar de kinderen vol zaten met luizen en toen al geen opvoeding kregen. Een school waar met heel veel geduld kinderen iets geleerd, maar ook hard doorgepakt moest worden.(* zie ook onderzoek)
Deze methode van hard doorpakken werd hem soms niet in dank afgenomen, en Huib werd dan ook wel eens tot de orde geroepen om iets minder streng te zijn. Later besefte hij dat het ook ontzettend belangrijk is dat je laat merken dat je om je leerlingen geeft en met ze begaan bent. Ik was na deze periode klaar en kon beginnen op de Prinses Julianaschool in Papendrecht op 19 jarige leeftijd. Huib kreeg de derde en vierde klas onder zijn hoede, we spreken over de datum 1 juni 1951. Zijn latere vrouw Gerda, waar hij mee trouwde op 30 januari 1957, werd onderwijzeres in Andel.
Huib Minderhoud en zijn vrouw stappen in het huwelijksbootje.
Er volgde een periode waarin de watersnoodramp van 1953 een hele diepe indruk heeft nagelaten. De school was in eerste instantie niet bereikbaar en bleek in de weken na de ramp gebruikt te zijn om vee te herbergen. Jaren later kon men de mest van de koeien nog ruiken doordat enkele schoonmaaksters de mest onder de houten vloer had geveegd. Ook Huib heeft meegeholpen om de dijken te verhogen.
Huib haalde in juni 1957 de rest van zijn Hoofdakte A en kreeg toen bezoek van een inspecteur uit Goeree Overflakkee die hem vriendelijk doch dringend verzocht te solliciteren op de baan van hoofdonderwijzer op een school met den Bijbel in Ooltgensplaat. (Zeeland) Huib voelde er niets voor, want hij studeerde geschiedenis. De inspecteur gaf aan dat dit toch wel een hele bijzonder kans was voor “Mijnheer Minderhoud”, een ambtswoning, een heel jong onderwijzersteam. In ieder geval gaf de inspecteur te kennen dat Huib van harte was uitgenodigd om de zaterdag erop een kijkje te nemen op de school, uiteindelijk was het kijken tot niets verplicht.
Huib Minderhoud met zijn verloofde Gerda op de Batavus Bilonet op de markt in Zevenbergen. Het was zomer 1956.
Toen Huib en zijn verloofde Gerda een kijkje kwamen nemen, waren ze verkocht. De onderhandelingen begonnen en Huib gaf aan dat hij CHU stemmer was en dus een verkiezingsbiljet op de ramen van de ambtswoning zou plakken en éénmaal per zondag naar de kerk was meer dan genoeg. Een dienst in dit orthodoxe dorp duurde toch al gauw anderhalf uur! Overal werd mee ingestemd en Huib werd dus op 1 februari 1957 hoofd van de School in Ooltgensplaat!
Dit dienstverband duurde overigens maar 2 jaar, de sociale druk was vrij hoog, zelfs fietsen op zondag was verboden! Maar ondanks alles hebben ze daar toch een goede tijd gehad, we waren in die tijd bevriend met het hoofd van de openbare school.
1959, er brak een nieuwe periode aan. Huib werd hoofd van de Hervormde School, een zesmansschool, in Coevorden tegenover de Katholieke kerk en naast de Wilhel-minaschool. Ook wel het “Polmanschoeltien”. Hij trad soms op met harde hand en met harde hand was dan ook een flinke dreun. Het was soms vechten tussen onderwijzers en leerlingen en daar moest Huib wel eens tussenkomen.
Het was een school waar echt wat moest gebeuren!
Ook heeft ie zich eens vergist en mocht een leerling een klap aan hem teruggeven! Huib is van mening dat een corrigerende tik van een ouder of leraar geen kwaad kan, mits het geen mishandeling is!
In die periode stelde Huib het jaarlijkse huisbezoek van een onderwijzer bij de ouders in. We gingen leuke dingen doen, de van Heutszmars, de Vestetocht en natuurlijk niet te vergeten de avondvierdaagse! Ook zwemmen, dierenkeuringen en we gingen kamperen!
We gingen kamperen, 3 dagen! Acht guldens! Niet te betalen dus voor sommigen en daarom inzamelen van oud papier om de boel te financieren. Afgerekend werd er in de keuken van papierhandel Jansen, waar de soep pruttelde op het fornuis.
De eerste keer gingen ze op de fiets naar Lemelerveld, een en ander georganiseerd op basis van de padvinderij en natuurlijk spannend voor de ouders en de kinderen. Ze zouden toch eens heimwee kunnen krijgen. Altijd de vijfde en de zesde klas. Een geweldige tijd!
Terug naar de geschiedenisinteresse. Het eerste boekje van Huib kwam in 1976 uit en ging over Dalen. Burgemeester Ivo Opstelten was in die tijd burgemeester van Dalen, las de manuscripten en was enthousiast, tenslotte werd het dus een echt boek met een harde kaft! Huib en zijn vrouw Gerda hebben daar 6 weken aan gewerkt!
Op aandringen van een toenmalig bedrijfsleider van Albert Heijn is Huib begonnen met Coevorden, Stadt en Heerlickheijdt. Dit heeft 2 jaren geduurd en de Rabobank in Coevorden heeft het uitgegeven in 1978.
De boeken, die Huib heeft geschreven lopen in de tientallen. De laatste tijd schrijft hij eigenlijk alleen nog op verzoek. Zijn eigen werk is Dodelijk Intermezzo, Glimlichten en Dwars door Drenthe, waarbij hij het laatste als zijn mooiste boek met aquarellen van oud-leerling Jouke Nijman aanmerkt.
Huib vindt zichzelf een “bofkont” omdat hij jarenlang, na zijn pensionering in 1988, in de redactie van Maandblad Drenthe heeft mogen zitten. Huib is ook mede oprichter van het stedelijk museum Drenthe’s Veste geweest. “We haalden heel veel spullen uit het gemeentehuis, soms tot ergernis van ambtenaren.”
Naast de lokale kranten, leest hij Trouw als landelijk dagblad; politiek, kerk en sport interesseert hem zeer. Daarnaast is hij zeer geïnteresseerd in de lokale gebeurtenissen. Naast radio-uitzendingen van Radio Loco, heeft hij ook vaak meegedaan aan uitzendingen van Radio en TV Drenthe.
Huib kan zich ontzettend verdiepen in de geschiedenis en heeft meer gevoel bij boeken, dan computers. Minderhoud maakt zich ontzettend veel zorgen over de verloedering van de geschiedenis, dat mensen niets meer van hun eigen historie weten. De waarde van het Nederlanderschap zijn veel mensen door dit gemis aan kennis, naar het gevoel van Huib kwijt.
De nabije toekomstplannen bestaan in de praktijk uit “het zich over laten halen om boeken te schrijven”, maar zijn grote wens is om in de komende jaren een “dikke” detective schrijven met een echt “plot”.
Bron:interview Radio Loco;2005
Tijdens de opening van de Coevorder Brücke in Nordhorn met Burgemeister Gemmeke. Eén van de hoogtepunten in het scholen uitwisselingsproject tussen Coevorden en Nordhorn.